Το 2004 η Νέα Δημοκρατία γίνεται κυβέρνηση, χιλιάδες κόσμου ξεχύνονται στους δρόμους σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι στενά συνδεδεμένοι με το κόμμα, με τη «δεξιά», είναι πολίτες της μεσαίας οικονομικής τάξης και έχουν αστική αντίληψη σχετικά με το πολιτικό σύστημα. Το σύνθημα που τους ώθησε να ψηφίσουν ένα νέο πολιτικό αρχηγό (Κ.Καραμανλής) ήταν «η επανίδρυση του Κράτους». Είχαν προηγηθεί οχτώ χρόνια διακυβέρνησης Σημίτη, ενός «μεταρρυθμιστή» πρωθυπουργού του οποίου τα έργα και οι ημέρες αμαυρώθηκαν από πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, με κορυφή του παγόβουνου το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου.
Το 2004 ξεκινά μία νέα περίοδος για τη χώρα. Τις προσδοκίες για επανίδρυση ακολουθεί πολιτική στασιμότητα, επιλογή του ίδιου του πρωθυπουργού, ο οποίος θέτει την επικοινωνία πάνω από την πολιτική ουσία. Ο εθισμός του Λαού στις παροχές, μάλλον για την ακρίβεια στην παροχολογία, δεν αφήνει ασυγκίνητο τον κύριο Καραμανλή, προσπαθεί να δώσει ότι μπορεί , πολλές φορές ,όχι άδικα, ενισχύει κοινωνικές ομάδες, άλλες φορές , σίγουρα άδικα, υποκύπτει στους εκβιασμούς ενός πανίσχυρου συστήματος. Συνδικαλιστές, εκδοτικά συγκροτήματα, και κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά συμφέροντα μετατρέπονται από «νταβατζήδες» σε συνομιλητές. Κρατικές διαφημίσεις που μοιράζονται αφειδώς προς επικοινωνιακή τέρψιν, θέσεις ορισμένου ή αορίστου χρόνου σε ΔΕΚΟ και Δημόσιο τομέα μετατρέπονται σταδιακά σε γεννήτρια ψήφων. Ο Λαοφιλής πρωθυπουργός σιγά- σιγά υποκύπτει σε ένα σύστημα, ίσως βαθύτερο και ακόμη πιο επικίνδυνο από το πολιτικό. Η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ εγκλωβισμένη στις δικές του κομματικές έριδες και αγκυλώσεις αποφασίζει να προσφύγει στο αποτελεσματικότατο εργαλείο του λαϊκισμού. Η συνέχεια γνωστή… έπρεπε να φτάσει το 2008 και να έρθει το ντόμινο της διεθνούς οικονομικής κρίσης, προκειμένου να αρχίσει να καταρρέει ο μύθος της ελληνικής οικονομίας. 2009, τα λεφτά που κατά τον κύριο Παπανδρέου υπήρχαν, βρέθηκαν τελικά μέσω του… ΔΝΤ.
Για περισσότερο από είκοσι χρόνια κανείς δεν μας έλεγε την αλήθεια για την ελληνική οικονομία. Κανείς δεν έπραξε το αυτονόητο, να μας πει δηλαδή ότι η Ελλάδα παράγει…χρέος. Ένα χρέος που διογκωνόταν καθώς το Κράτος δοκίμαζε την τύχη του στο επιχειρείν… Χιλιάδες δημόσιοι οργανισμοί άγνωστοι ακόμη και στους αρμόδιους υπουργούς λάμβαναν χρηματοδοτήσεις άκριτα, ανεξέλεγκτα. Κάθε προσπάθεια ελέγχου και αλλαγής σε αυτή την κατάσταση συναντούσε την ισχυρή αντίσταση των συνδικάτων και την ευκαιριακή υποστήριξη τους από την αντιπολίτευση. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον κύριο Καραμανλή γιατί δεν μπόρεσε, σίγουρα όμως μπορεί να τον κατηγορήσει επειδή δεν μίλησε. Ακόμη και σήμερα, η σιωπή του είναι ανεύθυνη και απογοητευτική…
*Ο Άκης Κελέσης είναι ιστορικός, μέλος της Κ.Ε της Δημοκρατικής Συμμαχίας
*Ο Άκης Κελέσης είναι ιστορικός, μέλος της Κ.Ε της Δημοκρατικής Συμμαχίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου